به گزارش سنگستان محلات، گرانیت یک سنگ آذرین دانه درشت با رنگ روشن است که عمدتا از فلدسپاتها و کوارتز با مقادیر کمی از مواد معدنی میکا و آمفیبول تشکیل شده است.

سنگ های گرانیت عمدتا از سرد شدن توده‌های مذاب اسیدی، شکل گرفته‌اند. گرانیت سمبل سختی و مقاومت است. گرانیت‌ها نسبت به سنگ‌های آهکی سخت‌تر اما یکنواخت‌تر هستند. سنگ‌هایِ گرانیت به راحتی خش برنمی‌دارند و مقاومت آن‌ها در مقابل حرارت بالا است.

گرانیت بهترین کاربرد را در سنگفرش های بیرونی و مکان های پرتردد دارد. استفاده از سنگ‌های گرانیت به مقدار زیاد در فضاهای بسته برای سلامتی انسان مضر است.

سنگ گرانیت با قرارگیری در معرض تشعشعات ایکس و گاما، مواد شیمیایی و یا میدان مغناطیسی قوی، مواد رادیواکتیو ساطع می کند به همین دلیل استفاده از این سنگ در محیط‌های آزمایشگاهی و بیمارستان‌ها ممنوع اعلام شده است.

این  سنگ فوق العاده سخت و بادوام است و می تواند وزن های زیاد را تحمل کند. کاشی های کف ساخته شده از گرانیت در ترددهای سنگین نیز از بین نمی روند و صفحات میز گرانیت در برابر خراش چاقو، مواد ساینده و فرسایش اسیدی بسیار مقاوم هستند.

اکسیده شدن و یا زنگ زدگی عنصر آهن در گرانیت، وزن بالا به علت تراکم زیاد، ایجاد بار مرده در ساختمان وعدم چسبندگی به ملات برخی از معایب سنگ گرانیت است.

مصریان باستان «اهرام» را از گرانیت و سنگ‌های آهک ساختند. هرم سرخ مصر ( قرن 26 قبل از میلاد)، و هِرَم «Menkaure» از بلوک‌های سنگ آهک و گرانیت ساخته شده اند.هرم بزرگ جیزه (حدود 2580 سال قبل از میلاد) دارای یک تابوت بزرگ گرانیتی است. از هرم سیاه که امروزه تقریبا ویران شده یک سرطاق گرانیتی بر جای مانده که هم اکنون در سالن اصلی موزه مصر در قاهره قرار دارد.

راجاراجا چولا پادشاه چولا در جنوب هند، در قرن یازدهم میلادی در شهر تانجاوور هند، اولین معبد جهان را کاملاً با سنگ گرانیت ساخت. در امپراتوری روم ، گرانیت بخشی جدایی ناپذیر از مصالح ساختمانی و معماری باستانی بود.

در بعضی مناطق دنیا از این سنگ  برای سنگ قبرها و یادبودها استفاده می شود. اولین سنگ  قبر  گرانیت در یکی از قبرستان های انگلیس مورد استفاده قرار گرفت. شهر آبردین در اسکاتلند عمدتا از گرانیت ساخته شده و به «شهر گرانیت» معروف است.